a dzięki temu zbiory zdjęć wzbogaciły mi się o sporą kolekcję porostów,
w tym również gatunków, których jeszcze nie miałem (lub prawie nie miałem) na dysku

Na szczęście może to przejść do historii, bo odnalazłem od dawna poszukiwany porost, i to na pierwszym „skanowanym” jesionie

Nazwa łacińska słusznie nawiązuje do jakby posrebrzanych detali jego plechy:
Na wspomnianym drzewie były też i inne ciekawe porosty.
Od dawna poszukiwany Physconia perisidiosa – soreniec dachówkowaty:
Physconia enteroxantha – soreniec żółtawy, któremu było tam wyraźnie za ciasno:
Jeszcze jedna Melanelixia, ale już zmieniamy okolicę.
Melanelixia glabra – przylepnik łysiejący:
Na stanowisku powyższej Melanelixia glabra były też liczne plechy chyba najładniejszego spośród soreńców.
Physconia distorta – soreniec opylony:
A teraz będą dwie spośród trzech polskich szarzynek – Parmelina spp.
Początkującym w tym rodzaju wydawać się mogą trudne do rozróżnienia.
Odnalazłem na wycieczce oba wymienione poniżej gatunki
i dzięki temu mogę zamieścić kolekcję zdjęć ze szczegółami „edukacyjnymi” dla spostrzegawczych.
Parmelina tiliacea – szarzynka skórzasta. W Bieszczadach pospolita.
Parmelina pastillifera – szarzynka brodawkowata.
Bardzo rzadka, w Bieszczadach częstsza. Na niektórych drzewach występuje wspólnie z tą poprzednią.
Dobrze idzie z tym postem więc z rozpędu jeszcze zahaczę o jeden rodzaj.
Wszędobylska Parmelia sulcata – tarczownica bruzdkowana z owocnikami, które akurat tutaj wytwarza nierzadko:
Parmelia submontana – tarczownica pogięta, tutaj dość częsta:
Bardzo pospolita w Bieszczadach Parmelia saxatilis – tarczownica skalna. Trafiła się też plecha z rzadko spotykanymi owocnikami.
Już ponad krainą dolin, bo na środku piętra bukowych lasów odnalazłem świadomie wymarzone okazy porostu
i to o wyraźnych, jak na ten gatunek różnicach morfologicznych względem powyższego Parmelia saxatilis,
z którego została całkiem niedawno wydzielona. Proszę porównać te oba gatunki, różne nie tylko chemicznie.
Myślę, że teraz już będzie można założyć nowy gatunek w Atlasie
To Parmelia ernstiae – tarczownica Ernsta.
Plecha ze zdjęcia 1 mierzyła dla orientacji około 25 cm średnicy.
Część II