Sudeckie wędrówki – z Wielką Sową w tle

Udostępnij:

autor: Gwiton

Tą wyprawę planowaliśmy już od kwietnia…
Niestety, pogoda płatająca figle i dni wolne od pracy, które nie chciały się zsynchronizować, skutecznie odwlekały spotkanie z Termitem.
Dopiero pierwszy dzień lata dał okazję do długo oczekiwanego wyjazdu w Góry Sowie.Jarek czeka na nas na Przełęczy Sokolej, gdzie pozostawia zaparkowane auto.
Dalej jedziemy już w trójkę na Przełęcz Jugowską, z której osiągnięcie szczytu Wielkiej Sowy wiąże się z dłuższym spacerem aczkolwiek różnica wysokości jest mniejsza. Dzięki temu możemy spokojnie pogadać wędrując w komfortowych warunkach i bez nadmiernego wysiłku.
Na przełęczy stoi już kilka zaparkowanych samochodów. Rezygnujemy z zejścia do „Zygmuntówki” i wkraczamy w piękny bukowy las.Naszą uwagę od razu przyciągają grzyby nadrzewne, porastające pniaki przy szlaku…

W okolicy Polany Jugowskiej widzimy stado owiec rewolucjonistek, które zdemolowały schron turystyczny i zastanawiają się co by tu jeszcze zmajstrować.
Ciekawe czy te długie wełniane futra chronią je przed upałami…
Kiedy w otaczających nas drzewach zaczynają przeważać świerki dostrzegamy skałki.
„W górach jestem znowu prawdziwym człowiekiem;
tam stajemy się braćmi i wszystko co brzydkie opuszcza nas” – jak bardzo trafna jest ta myśl Hermana Henkla umieszczona na tablicy wmurowanej w Niedźwiedzią Skałę, potrafi zauważyć chyba każdy turysta i miłośnik gór.

Kozie Siodło to największy w Górach Sowich węzeł szlaków i skrzyżowanie dróg leśnych.
Tutaj decydujemy się na krótki popas.
Stąd już tylko 40 minut dzieli nas od celu wycieczki. Zachwycając się otaczającą nas przyrodą i przedstawicielami świata fungów zmierzamy powoli w kierunku szczytu
.

Osiągając zrównaną wierzchowinę kopulastego masywu Wielkiej Sowy zaczynamy wypatrywać górskiej latarni morskiej. Naszą uwagę przyciągają kikuty drzew zniszczonego lasu sudeckiego. Jeszcze tylko jedna mała przeszkoda na szlaku i wkrótce możemy w spokoju usiąść na ławkach w pobliżu białej wieży.

Znajdujemy się na wysokości 1015 m n.p.m. Szczyt zaliczany jest do Korony Gór Polski i Korony Sudetów Polskich.
W 1906 roku wybudowano na szczycie wieżę widokową o wysokości 25 metrów.
100 lat później budowla została wyremontowana i odnowiona.
Trzeba przyznać, że w pogodne dni znakomicie spełnia swoje zadanie…

Wchodzimy krętymi schodami na górę. Zapach kadzidełka potęguje doznania klimatyczno-pejzażowe.
Widzimy niemalże całe Sudety – od Śnieżki po Śnieżnik. Staramy się zlokalizować Szczeliniec.
Na północnym wschodzie dominuje masyw Ślęży, wybijający się ponad płaskie tereny Niziny Śląskiej.
Na prawo od niego dostrzegamy zabudowania Dzierżoniowa i Bielawy.
Żałuję, że nie mam filtra polaryzacyjnego do mojego szkiełka. Pewnie fotki byłyby trochę lepsze…
Trafiliśmy z pogodą idealnie; pomiędzy upałami a ulewami. Ruch na szlaku również jest znikomy; może dlatego, że to nie weekend

Z góry widzimy, jak pod wieżą zaczynają się gromadzić jakieś wycieczkowe dzieci.
Czas opuścić szczyt…
Zmierzamy szlakiem w kierunku Przełęczy Sokolej. Dość szybko docieramy do zabytkowego i klimatycznego schroniska „Sowa”. Kilka fotek wewnątrz i wokół budynku i lecimy dalej…

Zatrzymujemy się dopiero w schronisku „Orzeł”. Tutaj decydujemy się na posiłek na tarasie z widokiem na południe, czyli w kierunku Kotliny Kłodzkiej. Na łące poniżej schroniska pasie się kolejne stado owiec. Górskie, sielskie klimaty…
Po posiłku schodzimy na parking na przełęczy. Tu czeka na nas wehikuł Jarka, którym docieramy znów na Przełęcz Jugowską.